अबोल...
अबोल ती, नायनातून दुथडी भरून पूर यावा अशी बोलायची.
लाख वेळा ओठांवरती आलेलं, मनामध्ये साठलेल, डोळ्यांसवे दाखवायची पण ती अबोल.
अबोल ती साद घालायची सख्याला लपून छपून, एकटक ऐकवायची त्याला कधी ओठांबाहेर न पडू दिलेलं हसू,
न तो बोलला न ती बोलली ती मी आहे.
शेवटी अबोल दोघेही शांत पसरलेल्या समुद्रासारखे, वाट पाहत सख्याची नाव घेऊन येण्याची.
पण धीर होत नाही लाटांचा आवाज करायचा, त्सुनामी आणून त्या सख्याला आपल्या सोबत स्वार करण्याचा,
म्हणून ती अजूनही अबोल.…
.....प्राणा
अबोल ती, नायनातून दुथडी भरून पूर यावा अशी बोलायची.
लाख वेळा ओठांवरती आलेलं, मनामध्ये साठलेल, डोळ्यांसवे दाखवायची पण ती अबोल.
अबोल ती साद घालायची सख्याला लपून छपून, एकटक ऐकवायची त्याला कधी ओठांबाहेर न पडू दिलेलं हसू,
न तो बोलला न ती बोलली ती मी आहे.
शेवटी अबोल दोघेही शांत पसरलेल्या समुद्रासारखे, वाट पाहत सख्याची नाव घेऊन येण्याची.
पण धीर होत नाही लाटांचा आवाज करायचा, त्सुनामी आणून त्या सख्याला आपल्या सोबत स्वार करण्याचा,
म्हणून ती अजूनही अबोल.…
.....प्राणा
Waa dada
ReplyDeleteरोकड़े साहेब तुमच्या कवितेची एक खासियत आहे ... प्रथमदर्शनी सोपी वाटते परंतु नंतर परत वाचली की अर्थाची आणि त्या मागच्या भावनेची खोली कळते.....👍👌 खुप सूंदर ....
ReplyDeleteThis blog touches feelings ..Mr.rokde made this blog alive👌👌
ReplyDeleteCan u tell me ur name plz.
Delete